Σήμερα οι άνθρωποι στρέφουν τα μάτια στις οθόνες και αναμένουν με αγωνία το μέλλον τους. Δεν τους κατηγορώ, βέβαια, και εγώ το ίδιο κάνω. Ειναι συναρπαστικό και ταυτόχρονα δελεαστικό το ταξίδι μέσα στον ηλεκτρονικό κοινωνικό μας κόσμο, μαγική η περιήγηση στα άπειρα δεδομένα που πλαισιώνουν τις -όσο το δυνατόν πιο οργανωμένες γίνεται- ζωές μας.
Έτσι, όμως, στραμμένοι στις εντυπωσιακές μας οθόνες περιμένουμε τις απαντήσεις μα ξεχνάμε τα ερωτήματα. Και τα ερωτήματα είναι πολλά: ερωτήματα για το μέλλον, το παρελθόν, την ιστορία, την αλήθεια, το νόημα. Ερωτήματα δύσκολα που πολύ κουράζουν και ο κοσμος τα αποφεύγει. Αποφεύγοντάς τα όμως αποφεύγουμε τη δυσμενή μας πραγματικότητα η οποία πίσω απο τις οθόνες, πίσω απο το ψηφιακό μας προσωπείο, πίσω απο τον στενά περιορισμένο κοσμο της καθημερινότητάς μας, μας περιμένει, κρυμμένη μέσα σε ένα απλό μα για πολλούς ανούσιο, ρομαντικό και “ξεπερασμένο” ερώτημα: Πού πήγε όλη αυτή η ανθρωπιά;
Μιλώ φυσικά για την παλιά μας ανθρωπιά. Πολλοί μπορει να πουν “Μα ποτέ δεν υπήρξε ανθρωπιά, γιατι την ψάχνεις τωρα;. Και μπορεί να έχουν δίκιο. Μόνο η πίστη όμως στην ουτοπία δημιουργεί παράθυρα προς την ελπίδα. Επιλέγω, λοιπόν, την ουτοπία του παρελθόντος και ξαναρωτώ: Πού χάθηκε όλη μας η ανθρωπιά;
Ρωτάω επειδή την φαντάζομαι την ανθρωπιά ως ενέργεια, η οποία αλλάζει μορφές συνεχώς μα ποτέ δεν χάνεται ως ποσότητα. Βέβαια, η ενέργεια ούτε δημιουργείται από το μηδέν, απλά μεταβιβάζεται από ένα σώμα σε ένα άλλο. Θέλω να ελπίζω πως σ’ αυτό η ανθρωπιά διαφέρει, γιατί η ουτοπία του παρελθόντος δεν αρκεί, θέλουμε και μια για το μέλλον.
Η ανθρωπιά μας, λοιπόν, μάλλον χάθηκε κάπου στην πολυπλοκότητα. Αυτή γεννά τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα, την αντίδραση… Και κατ’ επέκταση γεννά και το μίσος. Ετσι πολύπλοκο που φτιάξαμε τον κόσμο μας, πλαισιωμένο από ένα σύστημα που φανερά δυσλειτουργεί, μέσα στην πολυπλοκότητα ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας ασχολούμενοι με τα δύσκολα και τα “σημαντικά”. Δεν υπάρχει χρόνος για ανθρωπιά μπροστά στο χρήμα, την υπεροχή, την εξουσία. Δεν υπάρχει χρόνος για ανθρωπιά μπροστά στη θρησκεία και την παράδοση. Δεν υπάρχει χώρος για ανθρωπιά μπροστά στην κτήση και την κατάκτηση, μπροστά στο συμφέρον και την επάγγελματικη ανέλιξη. Χάσαμε όλα μας τα ανθρώπινα και μας έμειναν τα “συστημικά”. Έσπασε ο κόσμος στα δυο, ο μισός να “ευημερεί” και ο υπόλοιπος να αργοπεθαίνει, να πέφτει θύμα βιασμού καθημερινά. Η αλληλεγγύη έγινε ιδιοτέλεια, η δημοκρατία ένα πολιτικό παιχνίδι. Το ζήτημα της ανθρωπιάς μας όμως το ξεχάσαμε, γιατί το νοσηρό μας σύστημα είχε πιο σοβαρά προβλήματα για μας. Ψάχνουμε πώς να σώσουμε τα λεφτά μας, και αδιαφορούμε για το πώς θα σώσουμε τον άνθρωπο. Κι όμως κοιτάμε τις οθόνες μας και αναρωτιόμαστε για τους νεκρούς (που αριθμητικά υπερτερούν συντριπτικά των ζωντανών), αναρωτιόμαστε για τον φανατισμό και όλα αυτά τα “ανεξήγητα” που τυφλώνουν τη βούληση των ανθρώπων, αναρωτιόμαστε για το πού πάει αυτός ο κοσμος ο πληγωμένος, μα αυτός ο κόσμος δεν πάει πουθενά.
Αυτός ο κόσμος μπορεί και χωρίς εμάς. Χάθηκε η ανθρωπιά και πέθαναν οι άνθρωποι, χάθηκε η ανθρωπιά και έχασαν τη λογική τους. Αφήστε το σύστημα να αυτοκαταστραφεί και σώστε τους ανθρώπους. Όχι κυριολεκτικά. Κυριολεκτικά οι άνθρωποι πάντα θα πεθαίνουν και θα βάφονται με δυστυχία οι σελίδες της ιστορίας. Σώστε τους ανθρώπους που έχουν απομείνει μέσα μας πριν χαθούν κι αυτοί. Αν χαθούν, όπως είχε προφητεύσει ο Όργουελ, “θα κοιτάμε από γουρούνι σε άνθρωπο και από άνθρωπο σε γουρούνι, και δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος είναι ποιος”. Και τον άνθρωπο-γουρούνι δεν τον νοιάζει η ξεχασμένη του ανθρωπιά. Βέβαια αυτό το ξέραμε ήδη.
Πηγή:http://www.protagon.gr/Φοίβος Οικονομίδης
*Ο Φοίβος Οικονομίδης είναι μαθητής Γ' Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου