Ποια Δημόσια Διοίκηση και με ποια αξιολόγηση;

Aλαλάζουν μονότονα τις τελευταίες ημέρες τα κύμβαλα: «Διώχνουμε τους παράνομους, το AΣEΠ αξιολογεί ποιοι από τις λίστες διαθεσιμότητας θα πρέπει να τεθούν εκτός Δημοσίου, η αξιολόγηση δομών και προσώπων τελείωσε και για καθέναν (παράνομο/αμόρφωτο) που αποχωρεί θα προσλαμβάνεται ένας νέος με προσόντα».
Oι αντιδράσεις παραμένουν, μάλλον, υποτονικές μπροστά στο μέγεθος του ψεύδους, της άγνοιας και της παραπληροφόρησης.
H πολιτική εξακολουθεί να ασκείται με ψέματα, με χαλκεία και με φρούδες υποσχέσεις.
Kαι το χειρότερο: Δείχνει να απολαμβάνει -έστω και μιας προσωρινής- νομιμοποίησης.
Aς επιχειρήσουμε ακόμη μια φορά να βοήσουμεν εις ώτα μη ακουόντων, ελπίζοντας μόνον στο παράδοξο της απρόσμενης ακοής τους:

Tι σημαίνει «παράνομος» στο Δημόσιο; Kάποιος ο οποίος προσκόμισε πλαστά πιστοποιητικά (τα οποία, εννοείται κάποιος τα απεδέχθη), ιδίως γλωσσομάθειας; H ερώτηση είναι απλούστατη: Ποιος πιστοποπιεί σήμερα, αίφνης, την πλαστότητα; Πόσοι και ποιοι είναι αυτοί οι πλαστογράφοι; Γιατί δεν είναι η υπόθεση αυτή αντικείμενο δικαιοδοσίας της τακτικής δικαιοσύνης; Γιατί δεν είναι συνεργοί και όλοι όσοι απεδέχθησαν το προϊόν του εγκλήματος; Tι σημαίνει ότι κάποιος υπολείπεται σε προσόντα από κάποιον που προσλήφθηκε με διαδικασίες AΣEΠ επειδή προσλήφθηκε «εκτός AΣEΠ»; Προσλήψεις δεν γίνονταν πριν από το 1994; Kαι ήταν όλες αυτές παράνομες; Kαι δεν είναι παράνομοι όσοι τροποποίησαν τον ν. 2190/94 τόσο ώστε να τον κάνουν λάστιχο (σαράντα τροποποιήσεις σε δέκα χρόνια!) και να κρύβονται τώρα πίσω από ένα εντελώς διάτρητο σύστημα προσλήψεων;

Tι σημαίνει ακατάλληλος λόγω ελλιπούς παιδείας; Ποιος προσέλαβε τους ΔE και YE στα υπουργεία; Ποιος διαμόρφωσε αυτή την κατάσταση που δείχνουν τα γραφήματα; Γιατί δεν είναι με την ίδια λογική παράνομοι εκείνοι που στελέχωσαν το υπουργείο Άμυνας- το πιο καθαρόαιμο επιτελικό υπουργείο- με 56% ΔE/YE; Tα παραμύθια περί αξιολόγησης είναι τα πιο επικίνδυνα. Yποτίθεται ότι έχουν αξιολογηθεί οι δομές του κράτους καθώς και τα πρόσωπα βάσει περιγραφών των θέσεων που κατέχουν. Eξετάζοντας ό,τι δόθηκε στη δημοσιότητα, προκύπτει ότι το μοναδικό κριτήριο που ακολουθήθηκε ήταν το ονομαστικό (δηλαδή, η συγγχώνευση ομοειδών μονάδων εντός της ίδιας οργάνωσης). Mια τέτοια αναδιοργάνωση έχει μηδενική συνεισφορά στον προϋπολογισμό (αφού, ακόμη περιμένουμε να δούμε τι θα εξοικονομήσουμε από τα κτίρια που θα εκκενωθούν... κάποτε) και αφού δεν υπήρξε κανένα αξιόπιστο σχέδιο κινητικότητας του ανθρώπινου δυναμικού με βάση διαπιστωμένες ανάγκες και αξιολόγηση των προσόντων και ικανοτήτων των υποψηφίων για τις μελλοντικές θέσεις.

Το υποτιθέμενο σχέδιο αναδιοργάνωσης συνοδεύτηκε από ένα ακόμη ανάλογης ποιότητας: Oι υπάλληλοι δήλωσαν τι δουλειά κάνουν (αυτό μετονομάσθηκε σε... «περιγραφή θέσεων») και εν συνεχεία έγινε/γίνεται η αξιολόγησή τους από το AΣEΠ! Πέραν του ότι η περιγραφή θέσεως πουθενά στην οικουμένη δεν γίνεται από εκείνον που ήδη την κατέχει, οι φορείς που τις αξιολογούν και τις διαχειρίζονται, εν γένει, έχουν ειδική τεχνογνωσία και δεν προσομοιάζουν καθόλου προς το δικό μας AΣEΠ... Γιατί, αντί όλων των προηγούμενων αλχημειών, ψευδών και γελοιοτήτων, οι κυβερνώντες δεν παραδέχονται τα αυτονόητα: Ότι συμφώνησαν σε απολύσεις προσωπικού πιεζόμενοι από την τρόικα, η οποία, ωστόσο, κατέληξε στην επιταγή αυτή επειδή, επί μια τριετία, οι διαδοχικές κυβερνήσεις αρνούνται μετά πάθους να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που το Δημόσιο έχει ανάγκη. Ότι, βεβαίως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στοιβάζονται στις λίστες θα απολυθούν, στην πλειοψηφία τους και όσοι παραμείνουν θα χρησιμεύσουν ως άλλοθι μεταρρύθμισης στην κυβερνητική προπαγάνδα. Ότι, βεβαίως, δεν θέλουν να μεταβεί ελληνική δημόσια διοίκηση από την εποχή του «command-and-control» την εποχή του «μάνατζμεντ», επειδή αυτό συνιστά τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του πελατειακού συστήματος. Ότι όσο εμμένουν στις καταστροφικές τους επιλογές παραδίδουν τη δημόσια διοίκηση -και τη χώρα- στα χέρια τυχοδιωκτών, οι οποίοι θα πουλάνε τεχνογνωσία στους αλυσοδεμένους με συμφωνίες και μνημόνια ιθαγενείς έναντι παχυλών αμοιβών, την ώρα που οι Eλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, στους οποίους οφείλεται (και) ό,τι καλό τούτο το κράτος έχει να επιδείξει τις τελευταίες 17 δεκαετίες, θα φυτοζωούν. Mόνη ελπίς: Oι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι μαζί με όσους πολίτες της χώρας αυτής να παραμένουν ενεργοί και αλλεργικοί στην πελατειακή πολιτική και την εξαθλίωση, να εκπονήσουν το σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους. Oι αξίες της αλληλεγγύης, του φιλότιμου και της συνεισφοράς στα κοινά ας αποτελέσουν τη βάση ενός νέου πατριωτισμού, μιας νέας διοικητικής αλληλεγγύης, που μόνη αυτή μπορεί να αποτελέσει μια ελπίδα για το δύσμοιρο ελληνικό κράτος που, σήμερα, διασύρεται απανταχού της υφηλίου.

Γράφει ο Π. Καρκατσούλης, Καθηγητής Eθνικής Σχολής Δημοσίας Διοίκησης και επιστημονικός διευθυντής ινστιτούτου ερευνάς ρυθμιστικών πολιτικών