Το Πρωτοδικείο Κοζάνης με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων εξέδωσε Προσωρινή Διαταγή με την οποία «διατάσσει τον Δήμο Κοζάνης να αποδέχεται την εργασία 15 διοικητικών υπαλλήλων του» οι οποίοι επρόκειτο να τεθούν σε διαθεσιμότητα «καταβάλλοντας τις νόμιμες αποδοχές τους μέχρι συζήτηση της αίτησής τους» που θα γίνει στις 27.2.2013.
Λόγω του ότι ο Δήμος Κοζάνης, όπως και άλλοι Δήμοι της Χώρας, δεν είχε στείλει τα στοιχεία για τη διαθεσιμότητα στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, οι δεκαπέντε υπάλληλοι ΔΕ Διοικητικού τέθηκαν σε διαθεσιμότητα με διαγραφή του από το Μητρώο Δημοσίων Υπαλλήλων με ενέργεια του ίδιου του Υπουργείου βάσει της πρόσφατης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.
Κατά τη συζήτηση της προσωρινής διαταγής εκτέθηκαν συγκεκριμένα επιχειρήματα, τα οποία αφορούσαν στην αντισυνταγματικότητα της συγκεκριμένης ενέργειας εκ μέρους του Υπουργείου, καθώς ο Δήμος αποτελεί αυτοδιοικούμενο νομικό πρόσωπο και το Υπουργείο δεν έχει καμία εξουσία για την μεταβολή των εργασιακών σχέσεων των υπαλλήλων ΟΤΑ Α’ και Β’ βαθμού.
Μάλιστα πρέπει να επισημανθεί, ότι ανάμεσα στους υπαλλήλους, που τέθηκαν σε αυτοδίκαιη διαθεσιμότητα περιλαμβάνονταν και υπάλληλοι, που ανήκουν στις προβλεπόμενες εξαιρέσεις (Αμεα).
Αναπτύχθηκαν και επιχειρήματα αναφορικά με την αντίθεση εν γένει του νόμου περί διαθεσιμότητας τόσο με το Εθνικό Σύνταγμα όσο και με διατάξεις Ευρωπαϊκού Δικαίου, που καθιστούν δικαστικά ακυρώσιμη την θέση σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων.
Ειδικότερα, όπως προκύπτει και από το δικόγραφο της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων το μέτρο της διαθεσιμότητας, πλην του γεγονότος, ότι αντίκειται στις περιπτώσεις εφαρμογής του σε αυτοδιοικούμενα νομικά πρόσωπα στο άρθρο 102 παρ. 2 του Συντάγματος, έρχεται σε αντίθεση και με πλειάδα άλλων διατάξεων. Πιο συγκεκριμένα αντίκειται ευθέως στο άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, κατά το οποίο «καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη», προσκρούει στο το άρθρο 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, σύμφωνα με το οποίο «Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθή της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπομένους υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους. Αι προααναφερόμεναι διατάξεις δεν θίγουσι το δικαίωμα παντός Κράτους όπως θέση εν ισχύι νόμους ους ήθελε κρίνει αναγκαίον προς ρύθμισιν της χρήσεως αγαθών συμφώνως προς το δημόσιον συμφέρον ή προς εξασφάλισιν της καταβολής φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων». Πλέον αυτών προσβάλει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 2 του Συντάγματος καθώς προκαλείται διακινδύνευση της αξιοπρεπούς διαβίωσης του εργαζομένου, σε συνδυασμό με το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος για την προστασία της εργασίας. Υφίσταται, περαιτέρω, παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, όπως αυτή συνταγματικά κατοχυρώνεται στο άρθρο 25, καθώς υπόκεινται δίχως κανένα συγκεκριμένο λόγο δημοσίου συμφέροντος οι εργαζόμενοι, που τίθενται στη διαθεσιμότητα σε σοβαρότατη βλάβη.
Πρέπει να επισημανθεί, ότι ακόμη και η επιλογή να υπόκεινται στο μέτρο της διαθεσιμότητας όσοι εργαζόμενοι κατέλαβαν θέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου σύμφωνα με το π.δ. 164/2004 αυτούσια είναι αντίθετη με το ίδιο το Σύνταγμα και πιο συγκεκριμένα με το άρθρο 118 λόγω του ότι κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 όλες αυτές οι διαδικασίες θεωρήθηκαν, ότι ήσαν διαφανείς και νόμιμες. Με τον τελευταίο νόμο για τη διαθεσιμότητα ευθέως πλέον αμφισβητείται η νομιμότητα των συγκεκριμένων νομοθετημάτων, με τα οποία η Ελλάδα ιστορικά υλοποίησε υποχρέωσή της εκπορευόμενη από το Κοινοτικό Δίκαιο (Οδηγία 1999/70/ΕΚ).
ΔΗΛΩΣΗ
Οι συνεργαζόμενοι δικηγόροι-εργατολόγοι που χειρίσθηκαν την υπόθεση Σπύρος Μπαλατσούκας και Χρήστος Νικολουτσόπουλος έκαναν την εξής δήλωση:
«Ο Έλληνας Δικαστής είναι σε θέση να προσδιορίσει τα όρια του λεγόμενου δημοσίου συμφέροντος έναντι των κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να «υπενθυμίσει» στην εκτελεστική εξουσία ότι είναι υποχρεωμένη να αποφασίζει στα πλαίσια του Συντάγματος και μόνο. Η περίφημη επινόηση της διαθεσιμότητάς θα καταλήξει και αυτή στο καλάθι των απίστευτων περιστατικών της αυθαιρεσίας, όπως συνέβη και με την περίφημη εργασιακή εφεδρεία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου