Περί διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων

Μέσα στα τόσα καινούρια που μας επιφύλαξε το μνημόνιο 3 ήταν και η άμεση θέση σε διαθεσιμότητα, ή πιο σωστά η παύση όσων δημοσίων υπαλλήλων έχουν δικαστικές εκκρεμότητες πειθαρχικές ή ποινικές. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο αυταρχική, εσφαλμένη και άδικη πολιτική απόφαση εδώ και δεκαετίες, καθώς καταργείται το βασικότερο δικαίωμα μιας "πολιτισμένης" κοινωνίας που είναι το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι να τελεσιδικήσει μία υπόθεση. Να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι ασφαλώς και θα πρέπει όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που θα κριθούν ένοχοι για παράβαση καθήκοντος, χρηματισμό ή άλλα σοβαρά αδικήματα να πληρώσουν για τις πράξεις και παραλείψεις τους. Από αυτό όμως μέχρι του να θεωρούνται ένοχοι όλοι όσοι έχουν δικαστικές ή πειθαρχικές εκκρεμότητες υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση. Το αντικειμενικό πρόβλημα που υπάρχει δεν είναι η παραμονή των πιθανώς επίορκων υπαλλήλων στις θέσεις τους. Το πρόβλημα που υπάρχει είναι η αργοπορία στην απόδοση της δικαιοσύνης. Και επειδή η επίσημη πολιτεία αδυνατεί να αντιμετωπίσει το βασικό της πρόβλημα έρχεται και εφαρμόζει ένα "οριζόντιο" μέτρο θεωρώντας όλους όσους έχουν πειθαρχικές ή ποινικές παραπομπές ως εξαρχής ένοχους, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου. Πως είναι δυνατό να καταδικάζονται εξαρχής υπάλληλοι που ενδεχομένως είναι αθώοι και η παραπομπή τους μπορεί να οφείλεται σε προσωπικές εμπάθειες, μη εξυπηρέτηση συμφερόντων κ.λπ. Πως αυτοί οι άνθρωποι στιγματίζονται μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή τους; Πως παύονται από τις θέσεις τους με αυτόματες διαδικασίες χωρίς δικαστικές αποφάσεις; Μπορεί πράγματι οι περισσότεροι από αυτούς να είναι επίορκοι. Αυτό όμως αποτελεί δικαιολογία για την κατάλυση του απώτερου δικαιώματος που είναι το τεκμήριο της αθωότητας; Μπορεί αυτό να αποτελέσει άλλοθι για την ανικανότητα της πολιτείας να επιταχύνει την απόδοση της δικαιοσύνης; Πως θα διασφαλιστεί ότι από αύριο οι υπάλληλοι δε θα είναι έρμαια στις ορέξεις τις κάθε διοίκησης και εξουσίας, προκειμένου να μη βρεθούν κατηγορούμενοι για πράξεις τους που ενδεχομένως θα είναι σύννομες αλλά μη αρεστές; Θέλω να πω και κάτι τελευταίο. Πως είναι δυνατό για τους δημοσίους υπαλλήλους να εφαρμόζεται αυτή η πολιτική απόφαση, όταν την ίδια στιγμή υπάρχουν ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ δημοσίων οργανισμών που έχουν παραπεμφθεί για κακουργήματα και παραμένουν στις θέσεις τους τοποθετημένοι από τους ίδιους αυτούς που αποφασίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά; Θα πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουν όσοι νομοθετούν ότι η αντιμετώπιση ενός προβλήματος δε γίνεται με το να δημιουργηθεί ένα νέο μεγαλύτερο πρόβλημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα είναι η αργοπορία στην απόδοση της δικαιοσύνης. Όσοι κατηγορούνται θα πρέπει γρήγορα να αποδεικνύεται εάν είναι ένοχοι όποτε και θα πρέπει να πληρώσουν για τις πράξεις τους, ή αθώοι οπότε και θα πρέπει να απαλλάσσονται από κάθε είδους μομφή και υποψία. Αντί αυτού, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα βρέθηκαν πολιτικοί που θεώρησαν ότι η εξαρχής καταδίκη και διαπόμπευση όσων δημοσίων υπαλλήλων κατηγορούνται θα αποτελέσει ΛΥΣΗ στο πρόβλημα της διαφθοράς και της "υπεραριθμίας" του δημοσίου.

Πηγή: edu4adults.blogspot.com