Θέλει δύναμη και χαλύβδινα νεύρα να παλέψεις την προπαγάνδα, όπως αυτή εκπορεύεται από τα ηλεκτρονικά της γραφεία τύπου των 8μμ, όχι φυσικά με το αζημίωτο, βλ. για παράδειγμα την ανάκληση της φορολόγησης των τηλεοπτικών διαφημίσεων, που μόνο σαν αντάλλαγμα υπηρεσιών μπορεί να ιδωθεί απ’ το φτωχό μου το μυαλό.Δηλητηριώδης, πολεμική, παρελκυστική, ασύδοτη, εξοργιστικά ψευδής, απύθμενα διχαστική, ξετσίπωτη και συκοφαντική.
Ο πόλεμος που με διάφορα προσχήματα έχει εξαπολυθεί εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων είναι άθλιος, επίμονος και ολοκληρωτικός, ως το επιστέγασμα μιας οικονομικής και ιδεολογικής επίθεσης, που εδώ και δεκαετίες σοβεί εναντίον αυτού που λέγεται δημόσιο, κοινό, και κοινωνικό κράτος.
Δεν είναι τυχαίο που ο πόλεμος αυτός ξεπερνά κατά πολύ τα σύνορα της μικρής μας χώρας, δεν είναι τυχαίο που η ίδια μανία κατεδάφισης έχει εξαπλωθεί σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.
Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Αμερική, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, όλες τους βρίσκονται κάτω από την ίδια καταστροφική μανία ενός εσμού ξεπουλημένων, και απελπιστικά κατώτερων των περιστάσεων κυβερνήσεων.
Κι εδώ, προς δόξαν του κεφαλαίου, ο πόλεμος ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα καλά κρατεί, με τους δηλητηριώδεις φάρους των καναλιών να τους σέρνουν σ’ έναν αδιέξοδο και καταστροφικό εμφύλιο, όπως ακριβώς, αιώνες πριν, ανυποψίαστα εμπορικά καράβια παρασέρνονταν και τσακίζονταν στα βράχια του Μαλέα, παίρνοντας για φάρους τους φανούς, που άθλιοι μανιάτες πειρατές άναβαν επί τούτου, για να τα κουρσέψουν.
Κι αντί να κοιτάμε αυτό που χάνεται, αντί να κοιτάμε την εργοδοτική ασυδοσία, αντί να κοιτάμε την ενθάρρυνση και πριμοδότηση από πάνω της εργοδοτικής ασυδοσίας, αντί να κοιτάμε το πέταγμα σαν τα σκυλιά στο δρόμο των εργαζομένων, αντί να κοιτάμε τις συντάξεις που πληρώσαμε και τις οποίες δεν θα πάρουμε, αντί να κοιτάμε και να ζητάμε τις κεφαλές αυτών που έφαγαν, λήστεψαν, διέφθειραν και ξεπούλησαν, αντί να κοιτάμε τα μεροκάματα που πέφτουν σε ιστορικά χαμηλά, τι κάνουμε αντ’ αυτού;
Κοιτάμε την κατσίκα του γείτονα! Βαφτίζουμε σκανδαλώδες προνόμιο την εργασιακή ασφάλεια που ως τα τώρα παρείχε το δημόσιο, βαφτίζουμε σκάνδαλο τους «υψηλότερους» μισθούς του δημοσίου, βαφτίζουμε σκάνδαλο το σεβασμό των στοιχειωδών συνθηκών εργασίας και ζητάμε εκδίκηση. Εκδίκηση ναι, αλλά από τους λάθους ανθρώπους. Κανένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δεν θα σωθεί αν συνηγορήσει στην κατεδάφιση του δημοσίου. Κανένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δεν θα σώσει τη θέση του, πόσο μάλλον να τη βελτιώσει αν στους ήδη 600,000 και βάλε ανέργους προστεθούν και άλλοι 100,000, 200,000 του δημοσίου. Μνησικακία να το ονομάσω αυτό, χαιρεκακία, ή παντελή τύφλωση και τάση προς αυτοκτονία; Πόσο δύσκολο είναι να ανοίξουμε τις κουρτίνες που δυσχεραίνουν την όραση, πόσο δύσκολο είναι να καθαρίσουμε το μυαλό από τη λάσπη που κάθε βράδυ σβώλο το σβώλο μάς πετάνε στο κρανίο, και να καταλάβουμε επιτέλους ότι ούτε ένας εργαζόμενος, είτε από τη μια μπάντα, είτε από την άλλη, δεν θα γλιτώσει την καταιγίδα, αν δεν μπορέσει να δει καθαρά την κατεύθυνση απ’ όπου έρχονται τα μαύρα σύννεφα.
Μισθοί Υπαλλήλων του Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα
Τον τελευταίο καιρό με την εκκαθάριση και το επιχειρούμενο ξεπούλημα, μπιρ παρά, των ΔΕΚΟ, η αιχμή της προπαγάνδας στρέφεται στους «παχυλούς» μισθούς των εργαζομένων και σ’ αυτές και στο δημόσιο γενικά. Ας δούμε λοιπόν πόσο κοντά στην αλήθεια είναι.
Το παρακάτω γράφημα απεικονίζει την κατανομή των μισθών στον ιδιωτικό (κόκκινη καμπύλη) και δημόσιο τομέα (μαύρη καμπύλη). Τα στοιχεία είναι από την έκθεση της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ του 2008.
Σύμφωνα λοιπόν με τα προηγούμενα, η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ένας στους τρεις εργαζόμενους) αμείβεται με καθαρό μηνιαίο εισόδημα από 1.000 έως 1.250 ευρώ. Αντίστοιχα, το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (1/3) έχει μηνιαίες καθαρές αποδοχές από 750 έως 1000 ευρώ. Ενώ από το γράφημα οι δυο κατανομές που αντιστοιχούν στις απολαβές των δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων ξεχωριστά, παρουσιάζουν μια μετατόπιση, υπέρ των δημοσίων κατά 250 μόνο ευρώ.
Αυτό είναι αγαπητοί μου το διακύβευμα. Αυτά τα 250 ψωρο-ευρώ για τα οποία έχει στηθεί ένας ολόκληρος προπαγανδιστικός μηχανισμός. Τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή τη «σκανδαλώδη» διαφορά; Πολλά, αλλά μια γρήγορη εξήγηση είναι το αποδεδειγμένα υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με τους ιδιωτικούς. Τα στοιχεία βρίσκονται δημοσιευμένα στις εκθέσεις της ΓΣΕΕ, και ίσως τα παραθέσω κάποια άλλη φορά αναλυτικά.
Όμως στα στοιχεία της ΓΣΕΕ κρύβεται και ένα άλλο τερατώδες «σκάνδαλο», το οποίο αφορά στους αμειβόμενους με ποσά μεγαλύτερα των 2000 ευρώ. 24605 είναι οι Δ.Υ., ενώ μόλις(!) 19230 του ιδιωτικού. Άρα, νάτος ο εχθρός! Πάλι καλά, γιατί αφού δεν τον βρήκαμε στους 700,000, ας τον εντοπίσουμε τουλάχιστον στους 25,000. Κάτι είναι κι αυτό.
Τι δείχνει όμως αυτό το νούμερο; Τίποτε απολύτως! Γιατί δεν δίνει καμιά πληροφορία για το πώς κατανέμονται οι μισθοί στις διάφορες μισθολογικές κλίμακες, τις μεγαλύτερες των 2000 ευρώ. Μπορεί και οι 24,000 Δ.Υ. να πέφτουν, ας πούμε στο 2000-2500 κλιμάκιο, μπορεί και κάπου αλλού. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ιδ. Υ. Φυσικά και υπάρχουν υψηλόμισθοι, σκανδαλωδώς υψηλόμισθοι στις ΔΕΚΟ. Μόλις πέρσι είχαν δοθεί στη δημοσιότητα οι αμοιβές των επικεφαλής αυτών, με μισθούς και bonus που άγγιζαν τα 500,000 χιλιάρικα. Αλλά αυτό αφορά κάποιους λίγους, πού όσοι και να είναι δεν συγκρίνονται με το μεγάλο σώμα των εκατοντάδων χιλιάδων απλών υπαλλήλων.
Μέσοι και Διάμεσοι Μισθοί: Τα ρετιρέ και πώς επηρεάζουν.
Τι περιφέρει σήμερα σαν τρόπαιο η προπαγάνδα από κανάλι σε κανάλι; Μα τις ΜΕΣΕΣ αποδοχές των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ! Καλό το κόλπο. Αλλά φτηνό! Αν αντιπαραβάλουμε το μισθολογικό κόστος ενός μέσου μισθωτού των ΔΕΚΟ με αυτό των διοικητών, προέδρων, συμβούλων και παρατρεχάμενων, εντελώς επιεικώς δεν ανέρχεται ούτε στο 1/10 αυτών. Επειδή η πρώτη ομάδα είναι συντριπτικά πολυπληθέστερη της δεύτερης, θεωρούμε ότι οι μισθοί της δεν επηρεάζουν το μέσο όρο. Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος.
Ένας συγκριτικά μικρός αριθμός πολύ υψηλών μισθών αυξάνει τον μέσο όρο δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι έχει επέλθει βελτίωση για όλους τους μισθωτούς. Για τον λόγο αυτό η δημοσίευση του μέσου μισθού θα έπρεπε να συνοδεύεται από την δημοσίευση και του διάμεσου μισθού.
Ο διάμεσος μισθός είναι ο μισθός που παίρνει αυτός που βρίσκεται στο μέσον του πίνακα κατάταξης των μισθών όλων των μισθωτών, πηγαίνοντας προοδευτικά από τον μεγαλύτερο μισθό ως τον μικρότερο.
Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση από άποψη ανισότητας στην κατανομή του εισοδήματος. Και όταν λέμε ανισότητα εννοούμε το λόγο του 20% με τα υψηλότερα εισοδήματα, προς το 20% με τα χαμηλότερα. Πρώτη είναι η Λετονία με λόγο 7.9, δεύτερη η Πορτογαλία με λόγο 6.8, τρίτη η Λιθουανία με 6.3 και τέταρτη η Ελλάδα με 6.1. Στην πέμπτη θέση βρίσκεται η Πολωνία με 5.6, στην έκτη η Ουγγαρία με 5.5 κ.ο.κ. Αυτά για την εγκυκλοπαιδική μας επιμόρφωση.
Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, όπως προανέφερα, έχει και αυτός τα ρετιρέ του, άλλωστε οι περισσότερες ΔΕΚΟ είναι στο χρηματιστήριο, και οι αμοιβές των στελεχών τους δεν υπάρχει λόγος να υπολογίζονται με διαφορετικό σκεπτικό απ’ ότι στον ιδιωτικό. Ό,τι ακολουθεί αφορά στα ρετιρέ του ιδιωτικού τομέα για τα οποία υπάρχουν τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, αλλά τα συμπεράσματα που βγαίνουν θεωρώ ότι μπορούν να εφαρμοστούν και στα ρετιρέ του δημοσίου.
Οι ΔΙΑΜΕΣΕΣ λοιπόν ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις άνω των 10 ατόμων, για τους εργαζόμενους που απασχολούνται με πλήρες ωράριο, ανέρχονταν το 2009, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, σε περίπου 1550ευρώ. Με άλλα λόγια, το 50% των πλήρως απασχολουμένων μισθωτών στην Ελλάδα αμείβονταν το 2009 με ακαθάριστες αποδοχές μικρότερες των 1550 ευρώ. Οι ΜΕΣΕΣ όμως ακαθάριστες αποδοχές ανέρχονταν σε 2060 ευρώ και ήταν κατά πολύ υψηλότερες της διάμεσης αμοιβής (1550 ευρώ), πράγμα που δικαιολογείται από την μεγάλη ανισότητα στην κατανομή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε αυτό το μικρό κομμάτι με τις μεγάλες αμοιβές να ανεβάζει και το μέσο όρο των αποδοχών των μισθωτών.
Πιο συγκεκριμένα, το 1% των μισθωτών του επιχειρηματικού τομέα της οικονομίας είχαν, το 2009, μέσες αποδοχές που υπερέβαιναν τα 7220 ευρώ. Εάν παραλείψουμε την εν λόγω ομάδα μισθωτών από το δείγμα, οι ΜΕΣΕΣ ακαθάριστες αποδοχές του 99% των υπολοίπων μισθωτών, που εργάζονται με πλήρες ωράριο, περιορίζονται στα 1790 ευρώ, από τα 2060 του συνόλου, (ενώ η διάμεση αμοιβή παραμένει σχεδόν αμετάβλητη). Εάν παραλείψουμε από τους υπολογισμούς μας το 5% των πλέον υψηλόμισθων, δηλαδή, όσους αμείβονται με ακαθάριστες αποδοχές άνω των 4200 ευρώ, οι ΜΕΣΕΣ ακαθάριστες αποδοχές του υπόλοιπου 95% των πλήρως απασχολουμένων μισθωτών ανέρχονταν, το 2009, σε 1610 ευρώ, από τα 2060 του συνόλου, (διάμεση τιμή 1470).
Να το θυμόμαστε πάντως. Αν η αντιπαράθεση μεταξύ Ιδ. Υ. και Δ.Υ. καταλήξει σε εμφύλιο, η ιστορία μετά από χρόνια θα γράψει πως στην Ελλάδα έγινε ένας πόλεμος για 250 ψωρό-ευρώ (και τρεις πουτάνες). Εκεί θα έχουμε καταντήσει...
Πηγή: http://dialogoi.enet.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου