Εργασιακός εμφύλιος

Πρόσφατα μια φίλη που ανήκει στην κατηγορία των «προνομιούχων» πολιτών, εργάζεται δηλαδή ως χαμηλόμισθη σε υπηρεσία του δημοσίου, μου περιέγραφε μετά μεγάλης αναστάτωσης το πώς μια άνεργη γνωστή της εκφράστηκε με οργή απέναντι στο γεγονός του ότι η ίδια διατηρεί ακόμα την εργασία της. Δυστυχώς το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν είναι μεμονωμένο, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν να μονιμοποιούνται στο περιθώριο της ανεργίας.
Ένα περιθώριο που ως κοινωνικός και οικονομικός μη-χώρος στεγάζει πλην της οικονομικής ανέχειας την προσωπική απαξίωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ο άνεργος, εγκλωβισμένος σε αυτή την συνθήκη, φέροντας κατά το πλείστον ελλιπή αναλυτικά εργαλεία για να αντιληφθεί την κατάσταση του ως κοινωνικό φαινόμενο, δέσμιος ενός υποκινούμενου εκ των άνω κοινωνικού αυτοματισμού, διαμορφώνει τάσεις «κανιβαλισμού».
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μην αναδεικνύεται η έκταση και η κοινωνική διάσταση της ανεργίας, καθώς στο κοινωνικό κενό των τεσσάρων τοίχων και της τηλεοπτικής πραγματικότητας δεν ανθούν τα λουλούδια της αλληλεγγύης και της συλλογικής αντιμετώπισης του προβλήματος.
Πολλές φορές, βέβαια, τα όρια ανάμεσα στον εργαζόμενο και στον άνεργο δεν είναι διακριτά. Ένα από τα κατορθώματα των οριζόντιων περικοπών της δημοσιονομικής προσαρμογής ήταν ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεσμεύουν τον χρόνο και την ενέργειά τους σε μορφές εργασίας που δεν επιφέρουν σχεδόν τίποτα παραπάνω των απολύτως απαραίτητων πόρων της επιβίωσης, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ούτε καν αυτό. Η «πούστικη» έννοια της «απασχόλησης» υπονοεί ότι ο εργοδότης κάνει χάρη στον εργαζόμενο και τον απασχολεί για να μην τον καταπιεί ο μπαμπούλας της ανεργίας.
Τα πιο κραυγαλέα όμως ατοπήματα κράτους και εργοδοσίας είναι αυτά που δεν χρειάζεται να ξεκοκαλίσεις εφημερίδες και ιστοσελίδες και Φ.Ε.Κ για να τα εντοπίσεις. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς την σημασία της αυθαίρετης διαίρεσης των εργαζομένων σε κατηγορίες απολαβών βάσει της ηλικίας τους.

Γιώργος Ανδριώτης , 36 χρ. , Αττική
Πηγή: http://imerologioanergou.gr